Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

3. Αποφάσεις...

Η σημερινή είναι μια μέρα περίεργη.Όπως και η χθεσινή...Και η αυριανή...Ακόμα μια φορά στη ζωή μου δεν ξέρω τι να κάνω.Σίγουρα όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτή την κατάσταση κάποια στιγμή στη ζωή μας.Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις κάτι άλλο από αυτό που υπάρχει...Δεν βλέπεις ανθρώπους,ζώα,σπίτια,χαρά...Βλέπεις χρόνο,ρολόγια να χτυπούν,το χρόνο να τρέχει εναντίον σου,βλέπεις αγώνα,τρέξιμο,αγωνία,αγχος και σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι.Δεν είναι δικός σου αγώνας.Κι όμως αγωνιάς...Αγωνιάς για κάποιον απροσδιόριστο λόγο.Προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα μπροστά,αλλά κάτι σε κρατάει πίσω.Προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα πίσω και όμως κάτι σε κρατάει στη θέση σου.Λες να μείνεις εκεί που είσαι,κι όμως κάτι κινεί τα χέρια και τα πόδια σου...Φόβος για το μέλλον...;Φόβος για το παρελθόν...;Φόβος για τη στασιμότητα...;Τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε αλλα ούτε και να γυρίσουμε πίσω;Αυτό που δεν μας αφήνει να κινηθούμε αλλά ούτε και να μείνουμε στάσιμοι;Και το κυριότερο ποιο είναι πιο δυνατό;Στο τέλος θα πάμε μπροστά ή πίσω;Ή μώπως πουθενά απολύτως;Και αν πάμε μπροστά,που ξέρουμε ότι θα επιτύχουμε;Αν πάμε πίσω,που ξέρουμε ότι δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη;Αν μείνουμε στάσιμοι,τι θα μας δώσει τη χαρά που δεν βρίσκουμε τώρα;Περίεργο ον ο άνθρωπος...Τη μια στιγμή θέλεις αυτό,την άλλη το άλλο,και την παράλλη απλά δεν ξέρεις τί θες...Άλλες φορές λες "θέλω αυτό" και εννοείς κάτι άλλο.Και το ερώτημα είναι πώς θα αποκτήσεις αυτό που θέλεις όταν ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το παραδεχτείς,ή ακόμα χειρότερα, όταν εσύ ο ίδιος δεν γνωρίζεις τί ακριβώς είναι αυτό;;;Και πώς περιμένεις από τον άλλον να εκπληρώσει τις επιθυμίες σου όταν ούτε εσύ ο ίδιος δεν τις γνωρίζεις;Ποια είναι η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα;Ότι έχει μεγαλύτερο πεδίο σκέψης...Και είναι καλό αυτό;Περισσότερη σκέψη,περισσότεροι προβληματισμοί,περισσότερα προβλήματα...Περισσότερη ελευθερία...(;)Άραγε είμαστε περισσότερο ελεύθεροι από τα άλλα ζώα;Αφηνόμαστε μέρες ολόκληρες στην προσπαθεια λήψης μιας απόφασης και τελικά καταλήγουμε χωρίς αποτέλεσμα και στο να πράττουμε τελικά ό,τι θα πράτταμε πριν σκεφτούμε.Γιατί τόσος κόπος;Γιατί τόσο χάσιμο χρόνου;Και γιατί πια η σκέψη μας είναι τόσο περίπλοκη που δεν αποκαλύπτει τα μυστικά της ούτε σε εμάς,τους ιδιοκτήτες της;Ποιος ο λόγος τόσης ελευθερίας αν δεν είσαι ικανός να τη χειριστείς;Και γιατί να δίνουμε τόση σημασία σε μια τόση δα απόφαση;Ο φόβος κινεί τα νήματα ακόμα μια φορά.Ο φόβος για το μέλλον,για το αν αύριο θα είσαι ένα βήμα μπροστά,ή ένα βήμα πίσω,ή εκεί ακριβώς που στέκεσαι αυτή τη στιγμή.

Αφήστε κατά μέρους τις σκέψεις για μια άλλη μέρα.Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ξοδεύουμε σκεπτόμενοι τί να κάνουμε με αυτήν.Σκεπτόμενοι τα λάθη του παρελθόντος,τη μοίρα,το θάνατο,τις δυσκολίες και το πώς συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους με βάση αυτό το περιβόητο "Μεγάλο Σχέδιο".Όλα αυτά είναι πράγματα που τα σκέφτεται κάποιος μεγάλος.Γιατί εν τέλει,όση δυνατότητα για σκέψη και να έχουμε,τελικά τρομάζουμε με αυτήν και την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη.Γι αυτό αφήστε κατά μέρους τη σκέψη για τους επάνω και ασχοληθείτε με το τι μπορείτε να κάνετε εδω κάτω σήμερα.Δεν ξέρω ποιοί και πόσοι διαβάζουν αυτό το blog,αλλά ξέρω ότι σίγουρα ένα άτομο το διαβάζει και του αξίζει να βρει μια απάντηση σε αυτό που αναζητά...
Στην υγειά μας...
Στις σκέψεις μας...
Στις τελικές μας αποφάσεις...
Στη ζωή μας...


Δεν ξέρω τελικά τί θα μου ξημερώσει αύριο...Δεν ξέρω αν θα επαναλάβω τα λάθη του παρελθόντος ή αν θα κάνω καινούρια...Ξέρω όμως ότι δεν θέλω να είμαι μόνη μου όταν τα κάνω.Και ξέρω ότι θέλω να είμαι κοντά σου όταν θα κάνεις τα δικά σου...Γιατί η ζωή είναι τελικά πολύ μικρή για να σκέφτεσαι τί θα κάνεις.
Απλά πράξε...
Είμαι μαζί σου Η...


Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

2. Έρως ανίκατε μάχαν...

Και πάνω που αναρωτιέσαι αν αξίζει ή όχι να ζείς για ένα όνειρο,ξαφνικά έρχεται κάποιος που έχει τη δύναμη να αντιστρέψει τα πάντα...Κάποιος που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις και να γελάσεις ταυτόχρονα...Κάποιος που μπορεί να σε σκοτώσει και να σε βοηθήσει να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου...Κάποιος που μπορεί να σε αφανίσει και να σε ξαναδημιουργήσει...Και παρόλη τη δύναμη που κατέχει, δεν τον φοβάσαι...Αντί να φύγεις μακριά του, τρέχεις όσο μπορείς πιο γρήγορα κοντά του...Αντί να τον κερδίσεις εσύ,του δίνεις τη δύναμη να σε κερδίσει εκείνος...Περίεργο παιχνίδι ο έρωτας...Τόσο θυελλώδες και ταυτόχρονα τόσο ήρεμο,τόσο κουραστικό και ταυτόχρονα τόσο ιαματικό...Κουραστικό και μυστικιστικό όσο ο παρών λόγος,γεμάτος αποσιωπητικά...Δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω από κάθε λέξη ή παύση...Πίσω από κάθε πράξη ή απραξία...Πίσω από κάθε ψέμα ή αλήθεια...Πίσω από κάθε βήμα προς τα μπροστά ή τα πίσω...Και σε κουράζει αυτή η αναζήτηση,γιατί πάνω που πας να φτάσεις στο νόημα, ξετυλίγεται μια νέα στροφή...Πάνω που είσαι έτοιμος να πεις "Το βρήκα το νόημα!Ξέρω τι είναι έρωτας!", κάτι συμβαίνει και ξαφνικά καταλαβαίνεις πόσο,μα πόσο μικρός είσαι...

Κι όμως αυτός ο κάποιος που έρχεται με τη δύναμη να σε καταστρέψει ή να σε αναγεννήσει,καταφέρνει να κάνει αυτή την κουραστική διαδρομή να φαντάζει σαν κρουαζίερα στο όνειρο...Ίσως να είναι,ίσως και όχι...Ίσως να κρατήσει,ίσως και όχι...Εξάλλου όπως λέει και η λαϊκή ρύση,όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν...Και η άλλη "η αγάπη δεν είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να γυρίζει,αλλά αυτό που κάνει τη διαδρομή να αξίζει τον κόπο"...Τι σημασία έχει πόσο θα κρατήσει;Πραγματικά,τι σημασία έχει το τέλος όταν η διαδρομή είναι τόσο όμορφη;Είναι σαν να σου δίνουν εισητήριο για το φεγγάρι και να το αρνείσαι επειδή είναι μετ'επιστροφής...Είναι ωραίο να αγαπάς...Είναι ωραίο να σε αγαπούν...Αλλά είναι πραγματικά απερίγραπτο να αγαπάς και να σε αγαπούν ταυτόχρονα...Είναι ένα από εκείνα τα λίγα πράγματα που σου επιτρέπουν
μια ματιά στον παράδεισο...Και ένα από εκείνα τα πράγματα που σου υπενθυμίζουν ότι έχεις κι εσύ δικαίωμα στο όνειρο...Το δικό σου όνειρο...Που πλέον δεν είναι το όνειρό σου αλλά το όνειρό σας...Που πλέον δεν κυνηγάς μόνος,αλλά μαζί με εκείνο το ένα και μοναδικό άτομο που είναι διατεθειμένο να βάλει στην άκρη το δικό του όνειρο για να σε βοηθήσει να βρεις το δικό σου...Και λέγοντας μοναδικό εννοώ ότι αυτό το άτομο που θα σε βοηθήσει να πετύχεις το στόχο σου, έχει αυτές τις ιδιότητες που το καταστούν πολύτιμο και μοναδικό όπως τα καράτια ένα διαμάντι.Σαφως υπάρχουν πολλά διαμάντια,αλλά μόνο κάποια είναι πραγματικά μοναδικά...

Γι αυτό όταν αυτό το μοναδικό άτομο σας πλησιάσει,κλείστε τα μάτια και απολάυστε τη διαδρομή γιατί
ίσως να μη σας δοθεί η ευκαιρία να το ζήσετε ξανά,γιατί ίσως κοιτώντας το τέλος, να χάσετε τη διαδρομή...Και είναι τόσο όμορφη αυτή η διαδρομή...Και δεν αξίζει να την αγνοήσεις,να την προσπεράσεις ή να την αναβάλλεις...Γιατί στο τέλος δεν έχει σημασία το πόσο επιτυχημένος θα φύγεις,αλλά το πόσο ευτυχισμένα έζησες...





This is what I've learned so far
Everything is grey
Few things are forever
and it hurts when good things fade
you can't be my everything
And I am not half you

but you can make it all worth while
and that's why I love you...

When you look at me, am I incomplete
am I missing something everybody else can clearly see
when you look at me...

I have tasted happiness
The innocence of joy
do we pay a price for every moment we enjoy
?
I could make you promises
But even I can't say if everything I feel for you
will never go away

When you look at me...


Will you be my everything, maybe just this time
we can really think that i am yours
and you are mine

[because] I AM yours and you ARE mine...


Αφιερωμένο στον Ν...
Σ'ευχαριστώ που με βοηθάς να φτάσω το όνειρό μου...

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

1. Aξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο,κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...

Πως τα καταφερνεις και όταν κατι ομορφο τελειωνει(όπως και να τελειώσει),παντα καταληγεις να πονας; Αν τελειώσει νωρίς πονάς για όσα δεν πρόλαβες να ζήσεις.Αν τελειώσει στην καλύτερη φάση του,πονάς για όσα έχασες.Κι όμως ύστερα από κάποιο χρόνο τα ξεχνάς.Ξεχνάς τον πόνο και ξαναπέφτεις στα ίδια λάθη.Κατα βάθος ξέρεις ότι θα πονέσεις.Κι όμως δεν μπορείς να αρνηθείς...Το πόσες φορές είσαι διατεθειμένος να διαπράξεις το ίδιο λάθος είναι άγνωστο.Αλλά έτσι κι αλλιώς έτσι είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων.Τη μια μέρα νιώθεις ευτυχισμένος και την επόμενη νιώθεις τη γη κάτω απ'τα πόδια σου να υποχωρεί και να σε παρασέρνει...Τη μια μέρα καταριέσαι την τύχη σου και την επόμενη την ευλογείς.Τη μια μέρα είσαι ζωντανός και την άλλη...Ένα όμως είναι σίγουρο.Η μνήμη μας παίζει ύπουλα παιχνίδια και ο χρόνος σβήνει τα ίχνη των προηγούμενων λαθών απο τη μνήμη μας...

Have you not done tormenting me with your accursed time!It's abominable!When!When!One day,is that not enough for you,one day like any other day,one day he went dumb,one day I went blind,one day we'll go deaf,one day we were born,one day we shall die,the same day,the same second,is that not enough for you?They give birth astride of a grave,the light gleams an instant,then it's night once more.

Samuel Beckett
Waiting for Godot

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA
Ξυπνάς το πρωί με καλή διάθεση.Σκέφτεσαι ότι "Ίσως αυτή να είναι η μέρα μου...".Σχεδιάζεις τι θα κάνεις σήμερα...Αύριο...Μεθαύριο.......Και ξαφνικά όλα γυρίζουν ανάποδα.Παράξενο πώς οι άσχημες καταστάσεις προκύπτουν τη χειρότερη στιγμή και πάνε συνήθως κατά ομάδες.Έτσι,για να σε δοκιμάσει ο θεός...Ο όποιος θεός..Απολαμβάνεις τη δήθεν ελευθερία που σου δώσανε απο την κοινωνία,την οικογένεια,τη δουλειά...Πράττεις έχοντας περιορισμένη δυνατότητα επιλογών αλλά παρ'όλ'αυτά κρίνεσαι καί επειδή δεν διάλεξες αυτο που δεν σε αφήσαν να διαλέξεις...Ωστόσο συνεχίζεις να ζείς.Να ζείς μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που θα μπορέσεις επιτέλους να είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.Προσπαθείς να αντεπεξέλθεις. Πέφτεις.Σηκώνεσαι,ξαναπέφτεις και ξανασηκώνεσαι μόνο για να ξαναπέσεις.Συναντάς ανθρώπους στο διάβα σου.Ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο.Μόνος ανάμεσα σε μόνους...Ποτέ μαζί με άλλους.Ο καθένας κυνηγά το δικό του Όνειρο...Το Ονειρό σου δεν πείθει...Ή πολύ απλά κανείς δεν του έδωσε σημασία...Κι ας είναι όλη σου η ζωή...Είσαι απλά αναλώσιμος...

Βαδίζεις στο δρόμο προς την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και δεν πτοείσαι από τους θρήνους όσων πλέον κουράστηκαν να περπατούν.

The tears of the world are a constant quantity. For each one who begins to weep, somewhere else another stops.


Samuel Beckett
Waiting for Godot
Βοηθάς όσους μπορείς.Σε σπρώχνουν,σε ρίχνουν κάτω,σε ποδοπατούν...Και όμως σηκώνεσαι και συνεχίζεις.Συνεχίζεις έστω και αν δεν βλέπεις το όνειρό σου καθαρά πλέον.Κουράζεσαι.Σταματάς.Βλέπεις το όνειρο σου να απομακρύνεται...Και πονάς.Προσπαθείς να σηκωθείς.Κανείς δεν είναι εκεί για να βοηθήσει εσένα.Κανείς δεν ενδιαφέρεται.Κανείς δεν σε βλέπει...Τυφλωμένοι όλοι από έναν και μόνο πόθο,τρέχουν προς αυτόν χωρίς ποτέ να κάνουν βήμα...Σηκώνεσαι...Ψάχνεις να βρείς το όνειρό σου αλλα δεν το βλέπεις πια.Μόνο το φαντάζεσαι,το οραματίζεσαι...Για μια σκιά πολεμάς.Για μια σκιά σε πολεμούν.Την ίδια σκιά...Όλοι νομίζουν ότι ξέρουν που να τη βρούν κι όμως κανείς δεν την έχει αγγίξει...Κανείς δε σου λέει πού να τη βρεις.Μόνος και πάλι.Μόνος πάντα.Για μια σκιά,για ένα όνειρο...Μπορεί να βαρεθείς να είσαι εκείνος που κάνει τη διαφορά,εκείνος που φταίει,εκείνος που είναι μωρός...Μπορεί να τη βρεις την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.Μπορεί να την αγγίξεις...Κανείς όμως δεν θα είναι εκεί για να τη μοιραστεί μαζί σου. Γιατί τελικά μόνοι γενιόμαστε,μόνοι πορευόμαστε,μόνοι παλεύουμε,μόνοι πεθαίνουμε......

Και το γνωρίζεις αυτό..Παρ'όλ'αυτά δεν σταματάς να προσπαθείς.Δυναμώνει η θέλησή σου.Εξάλλου όπως είπαμε, ο χρόνος σου γιατρεύει τις πληγές.Νομίζεις οτι βρήκες ανθρώπους με το ίδιο όνειρο...Ενώνεσαι μαζί τους.Κάποιοι από αυτούς σε εγκαταλείπουν μόλις χρειαστείς βοήθεια.Κάποιοι άλλοι μόλις τολμήσεις να ζητήσεις αντί να δώσεις.Κάποιοι απλά ξεχνούν τι αναζητούν...Και κάποιοι πολύ απλά δεν αναζητούν τίποτα...Άλλη μια απογοήτευση...Άλλη μια αποτυχία...Κι όμως ξεχνάς και συνεχίζεις...Αλλάζεις.Όχι επειδή το θελεις.Αλλά επειδή βαρέθηκες να πονάς. Κουράστηκες να βαδίζεις σέρνοντας όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να περπατήσουν.Κουράστηκες να λογοδοτείς και να (λογο)κρίνεσαι.Αναρωτιέσαι που είναι το όνειρο που σου περιγράψανε,όλα εκείνα που σου τάξανε.Αναρωτιέσαι αν αξίζει πλέον να υπάρχεις για ένα όνειρο,κινδυνεύοντας η φωτιά του να σε κάψει....
Photobucket
Θες να φωνάξεις..Να αλλάξεις τον κόσμο.Το δικό σου κόσμο...Κουράστηκες πάντα να βοηθάς.Να γίνεσαι αντικείμενο εκμετάλλευσης...Ντρέπεσαι που νιώθεις έτσι,αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις κιόλας...Θέλεις επιτέλους να αποκτήσεις όσα σου ανήκουν και σου τα στερούν.Κοιτάς τον εαυτό σου και καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι εσύ.Κανένα ίχνος αξιοπρέπειας.Κανένα ίχνος εγωισμού.Τίποτα δεν υπάρχει πάνω σου που να σου θυμίζει ότι είσαι εσύ.Ότι είσαι άνθρωπος...Έχασες τον εαυτό σου.Μέσα σου φωνάζει μια φωνή να σταματήσεις να διαμαρτύρεσαι και να υποταχθείς.Ποιος ο λόγος άλλωστε να φωνάζεις ανάμεσα σε κουφούς;Ποιός ο λόγος να προσπαθείς όταν κανείς δεν αναγνωρίζει το μόχθο σου;Όταν κανείς δεν λέει ευχαριστώ.Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα πάνε χαμένα.Οι θυσίες,ο πόνος,τα δάκρυα,οι πληγές και όλες εκείνες οι φορές που είπες συγνώμη...Όλες εκείνες οι φορές που είπες δεν πειράζει...Όλες εκείνες οι φορές που έκανες κάτι για χάρη κάποιου άλλου.Όλες εκείνες οι φορές που συγχώρεσες κάποιον που σε είχε σκοτώσει...Αξίζει τελικά να υπάρχεις για ένα όνειρο...;